Ξεκίνησε η μεταθανάτια ανεύρεση ακυκλοφόρητου υλικού της Amy Winehouse

Δεν έχει συμπληρωθεί καν μία εβδομάδα από το θάνατο της Amy Winehouse και δημοσιεύματα κάνουν λόγο για επικείμενη κυκλοφορία 12 νέων συνθέσεών της.



Σύμφωνα με εκπρόσωπο της δισκογραφικής εταιρείας Universal, στην οποία υπάγεται και η Island Records, η Winehouse είχε ήδη ετοιμάσει το σκελετό 12 καινούργιων συνθέσεών της, οι οποίες, αν και ημιτελείς προς το παρόν, έχουν τις προδιαγραφές να ολοκληρωθούν στο σύνολό τους.

«Τα τελευταία τρία χρόνια η Amy μπαινόβγαινε στο studio και όλοι μας, συμπεριλαμβανομένου και της ίδιας, το είδαμε σα μια καλή ευκαιρία να απομακρυνθεί από τις υπόλοιπες καταχρηστικές ασχολίες της. Το υλικό που έχουμε ακούσει σε rough mix είναι πολύ καλό και θυμίζει έντονα την παλιά Amy», δήλωσε ο ανώνυμος εκπρόσωπος για τα καινούργια τραγούδια της Winehouse, τα οποία, σύμφωνα με την εφημερίδα The Guardian, θα κυκλοφορήσουν μόνο με την άδεια των γονιών της και σε συνεννόηση με τη δισκογραφική της εταιρεία και το management της.

From:www.rocking.gr

Οι Metallica γιορτάζουν τα 30 χρόνια τους

Τον ερχόμενο Οκτώβριο οι Metallica συμπληρώνουν 30 χρόνια ζωής και αποφάσισαν να το γιορτάσουν παρέα με τους οπαδούς τους, λαμβάνοντας υπόψιν τα μέλη του fan club τους.



Πώς; Δίνοντας μια σειρά από συναυλίες στο ιστορικό Fillmore του San Francisco, αποκλειστικά για τα μέλη του Met Club, με την πρώτη από αυτές να πραγματοποιείται στις 5 Δεκεμβρίου και τις υπόλοιπες τρεις να ακολουθούν στις 7, 9 και 10 του ίδιου μήνα.


Τα συγκεκριμένα live θα έχουν αρκετούς special guests, διαφορετικό set list και τραγούδια-έκπληξη που δε συνηθίζει να ερμηνεύει ζωντανά η μπάντα, όπως ακόμα και διάφορα events, οι λεπτομέρειες των οποίων δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα.

Το ηλεκτρονικό σύστημα κρατήσεων εισιτηρίων για τα μέλη του Met Club έχει «ανοίξει» από την περασμένη Τετάρτη, 27 Ιουλίου, ενώ στις 8 Αυγούστου θα ανακοινωθούν οι τυχεροί.

From:www.rocking.gr

Νεκρή βρέθηκε η Amy Winehouse(R.I.P)

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες από έγκυρα ειδησεογραφικά πρακτορεία, η Amy Winehouse βρέθηκε νεκρή σήμερα το απόγευμα, σε ηλικία 27 ετών, στο σπίτι της στο Λονδίνο.



Αν και είναι πολύ νωρίς να γνωρίζουμε τα ακριβή αίτια του θανάτου της Winehouse, ήταν γνωστό πως η τραγουδίστρια σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα εθισμού σε ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ. Από τις αρχές του καλοκαιριού φαινόταν ότι τα πράγματα για τη Winehouse δεν έβαιναν καλώς, καθώς ύστερα από μια εμφάνιση - φιάσκο στη Σερβία, όπου ανέβηκε στη σκηνή εμφανώς μεθυσμένη, αναγκάστηκε να ακυρώσει την ευρωπαϊκή της περιοδεία, που θα περιελάμβανε για πρώτη φορά και τη χώρα μας.

Η Amy Winehouse κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ στη σύντομη, όπως τραγικά αποδείχθηκε, καριέρα της. Το "Frank" το 2003 και το υπερεπιτυχημένο σε πωλήσεις και βραβεία "Back To Black" το 2006. Ενώ η καριέρα της έδειχνε να απογειώνεται, δυστυχώς η καλλίφωνη ερμηνεύτρια από τότε άρχισε να απασχολεί τις ειδήσεις, όχι τόσο για τα μουσικά της καμώματα, όσο για την άστατη ζωή της και τους εθισμούς της σε ουσίες.

Γεννημένη το 1983, η Winehouse τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα έκλεινε τα 28 της χρόνια, αλλά ο θάνατος την πρόλαβε, κάνοντάς την «μέλος» ενός μακάβριου «club» μουσικών που πέθαναν στην ηλικία των 27 χρόνων, όπως ο Brian Jones των Rolling Stones, ο Jimi Hendrix, η Janis Joplin, o Jim Morrison και ο Kurt Cobain.


From:www.rocking.gr

Bon Jovi, The Breakers, Brothers In Plugs @ OAKA, 20/07/11

Από την πρώτη φορά που θα πας σε μια συναυλία κι έπειτα, δε σταματάς να φαντασιώνεσαι πώς θα είναι η μέρα που θα παρακολουθήσεις ένα συγκρότημα που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για σένα. Οι Bon Jovi είναι σίγουρα ένα από αυτά τα συγκροτήματα για πάρα πολλά άτομα, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Οπότε -όπως είναι λογικό- η ανακοίνωση της εμφάνισής τους στη χώρα μας, για πρώτη φορά στην 28χρονη καριέρα τους, προκάλεσε ένα μικρό πανζουρλισμό σε διάφορες ομάδες ατόμων, για ποικίλους λόγους.

Από την πρώτη στιγμή της οριστικοποίησης της συναυλίας ήταν βέβαιο πως το κοινό που θα έσπευδε να παραστεί σε αυτή θα ήταν αρκετά ποικιλόμορφο, έως και ετερόκλητο. Το μουσικό εύρος των Bon Jovi είναι ικανό να «ανακατέψει», σε μια αμιγώς rock συναυλία, τον glam μεταλά, τον κλασικό ροκά και τον απλό μουσικόφιλο με πενηντάρες νοικοκυρές και φανατικούς ακροατές Χατζηγιάννηδων, Ρουβάδων κλπ. Αν μη τι άλλο, μια άκρως ενδιαφέρουσα ικανότητα της μπάντας.



Το ρολόι έδειχνε επτά και δέκα και η αφόρητη ζέστη που επικρατούσε καθιστούσε την τήρηση του προκαθορισμένου προγράμματος εμφάνισης των συγκροτημάτων άκρως αναγκαία. Έτσι, προς ανακούφισή μας, οι Brothers In Plugs έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του ΟΑΚΑ ακριβώς στην ώρα τους. Τα αδέρφια Αρωνίδη, όπως πιθανότατα θα γνωρίζετε, ήταν οι νικητές ενός διαγωνισμού, ο οποίος τους επέτρεψε να αποτελέσουν support act στη συναυλία των Bon Jovi. Η αλήθεια είναι πως, έχοντας τους παρακολουθήσει ήδη μια φορά και έχοντας ακούσει και από τρίτους τα καλύτερα, οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές. Με την πρώτη νότα που ακούστηκε έφυγε από πάνω μου το βάρος της αμφιβολίας για την ποιότητα του ήχου. Ο ήχος που έβγαινε από τα ηχεία ήταν εξαιρετικός, κάτι στο οποίο συνετέλεσε και η ίδια η μπάντα φυσικά. Τα alternative rock μονοπάτια, στα οποία κινείται το ύφος του υλικού της, φάνηκε να τα βαδίζει με ιδιαίτερη σιγουριά, μιας και το συγκρότημα δεν άφησε σε καμία περίπτωση να φανεί η όποια -δικαιολογημένη- αμηχανία του. Η τελική γεύση που άφησαν ήταν αρκούντως θετική, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψιν μας πως πρόκειται για ένα ελληνικό σχήμα που κάνει (εδώ και καιρό) εξαιρετική δουλειά, επιπέδου εξωτερικού.



Το δεύτερο support act ήταν οι Δανοί The Breakers. Η μπάντα είναι στο δυναμικό της Wicked Cool Records, δισκογραφικής του κιθαρίστα της E-Street Band και φίλο του Jon Bon Jovi, Steven Van Zandt. Οι Breakers, λοιπόν, από την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή μας προδιέθεσαν για το τι επρόκειτο να ακούσουμε. Στυλ βγαλμένο από το '60 και το '70, το οποίο δένει βέβαια και με τη μουσική τους. Το ύφος της μπάντας κινείται σε αμιγώς rock 'n' roll μονοπάτια, μέσα από μια pop οπτική. Αρκετά ανεβαστικοί, με τον frontman τους, Doug Byrkit, να τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή, δείχνοντας να το διασκεδάζει με την ψυχή του. Έτσι, η έντονη και επαγγελματικότατη παρουσία του συγκροτήματος έμοιαζε να δένει άψογα με το groove-άτο rock 'n' roll της, το οποίο όμως δεν έδειξε να αγγίζει ιδιαίτερα το ελληνικό κοινό.



Και εν μέρει ίσως να έφταιγε η σκέψη που υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού όλων μας. Η σκέψη που έκανε πολλούς να ανυπομονούν για το τέλος του set των Breakers. Φυσικά δεν ήταν άλλη από το ότι απείχαμε μονάχα λίγα λεπτά πια από την εμφάνιση των Bon Jovi. Η αδημονία μεγάλη και αυξανόμενη, καθώς η ώρα πλησίαζε εννιά και δέκα. Η μουσική που έβγαινε από τα μεγάφωνα όμως σταμάτησε και το τεράστιο video wall πίσω από τη σκηνή άρχισε να παίζει ένα εισαγωγικό βιντεάκι. Και τα πάντα άρχισαν. Οι πρώτες νότες του "Raise Your Hands" ακούστηκαν, δημιουργώντας άμεσα ένα έντονο κύμα ενθουσιασμού. Το ελληνικό κοινό έκανε ακριβώς αυτό που το πρόσταζε ο Jon Bon Jovi, σηκώνοντας τα χέρια και τραγουδώντας όσο πιο δυνατά μπορούσε. Το άκρως ξεσηκωτικό ξεκίνημα συνεχίστηκε με τα πασίγνωστα "You Give Love A Bad Name" και "Born To Be My Baby". Βέβαια, στο τελευταίο έγινε φανερό πως το κατέβασμα του τόνου του, προς διευκόλυνση του κυρίου Jovi, είχε ως αποτέλεσμα το μουσικό «ξεθώριασμα» του τραγουδιού, αλλά ελάχιστα έμοιαζε να επηρεάζεται το σύνολο του κοινού.



Και ήρθε η ώρα για τα πιο σύγχρονα "We Weren't Born To Follow" και "Lost Highway". Δεδομένου ότι το πρώτο είχε χλιαρές αντιδράσεις και το δεύτερο μηδαμινές, το συγκεκριμένο σημείο μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε. Η συνέχεια πάντως επεφύλασσε το δυναμικό "It's My Life", το "Blaze Of Glory", το οποίο τραγουδήθηκε από ικανοποιητική μερίδα του κοινού, και την πρώτη ερωτική νότα της βραδιάς, το "In These Arms".



Έπειτα από το ανέμελο αλλά άνευρο "Captain Crash & The Beauty Queen From Mars" ήρθε το αρκούντως διασκεδαστικό "We Got It Going On" για να μας προετοιμάσει για αυτό που θα ακολουθούσε. O David Bryan σημαίνει την αρχή του "Bad Medicine" και το ξεσήκωμα όλου του σταδίου είναι αναπόφευκτο. Ειδικά το πάντρεμα του με τις διασκευές των "Pretty Woman" (το οποίο βέβαια απέσπασε πλήθος γυναικείων κραυγών) και "Shout" έδωσε ένα δυναμικά διαφορετικό τόνο στο κομμάτι.



Και κάπου εδώ είναι η στιγμή για ένα διάλειμμα. Ο Bon Jovi παίρνει θέση πάνω στο «golden circle» και ξεκινάει ένα άτυπο ballad set. Το "When We Were Beautiful" κάνει το ξεκίνημα και ακολουθεί το αγαπησιάρικο "Bed Of Roses", το οποίο ερμήνευσε ο Jon παρέα με την ελληνική σημαία, καθώς παθιασμένες fan του πέταγαν γαρύφαλλα, σα να ήταν μια ξανθιά version του Κιάμου. Σκηνικά made in Greece. Η μπαλαντοτριπλέτα, λοιπόν, έκλεισε με το "I'll Be There For You" και με μερικές ωραίες στιγμές ανάμεσα στο συγκρότημα και το κοινό.



Η μπάντα επανενώθηκε πάνω στη σκηνή και ξεκίνησε το "Who Says You Can't Go Home", στο οποίο ο κόσμος έδειξε ανέλπιστο ενθουσιασμό και συμμετοχή, που έμελε όμως να μειωθεί κάπως στο "I'll Sleep When I’m Dead". Τα "Work For The Working Man" (με τα ά λα The Wall βίντεο στις οθόνες) και "Have A Nice Day" ακολούθησαν, αλλά δυστυχώς δεν ήταν και τόσο γούρικα για τον κύριο Bon Jovi. Η φωνή του άρχισε να τον προδίδει, όπως διαφαινόταν από την αναμενόμενη σωματική του κούραση. Η ώρα είχε περάσει και το encore έμοιαζε πολύ κοντά. Το "Keep The Faith" ήταν ο καλύτερος τρόπος για να οδηγηθούμε σε αυτό, αφού -σε συνέχεια του "Have A Nice Day"- επανέφερε τον ενθουσιασμό σε υψηλά επίπεδα.



Μετά από απουσία πέντε περίπου λεπτών, οι Bon Jovi επιστρέφουν στη σκηνή, με τον Sambora να φοράει το καουμπόικο καπέλο του, δίνοντας στους «διαβασμένους» το σήμα για τη συνέχεια. Ακούγεται η εισαγωγή του "Wanted Dead Or Alive" και όλο το στάδιο είναι μονομιάς έτοιμο να τραγουδήσει κάθε στίχο. Και αυτό κάνει. Η μπάντα αφήνει το κοινό να τραγουδήσει το πρώτο κουπλέ και αφού το επαναλάβει και ο Jon Bon Jovi, στο δεύτερο τον διαδέχεται ο Sambora. Στη συνέχεια, ο Tico Torres δίνει στα drums το σύνθημα και η νούμερο ένα power ballad του συγκροτήματος ξεκινάει. Το "Always" ένωσε κάθε ζευγαράκι στο ΟΑΚΑ, στήνωντας σκηνές που οι Bon Jovi είναι ειδικοί στο να δημιουργούν. Η ώρα είχε περάσει και οι ευχαριστίες στο ελληνικό κοινό δια στόματος του Bon Jovi έδειχναν να μας οδηγούν στο κλείσιμο της συναυλίας. Και οι περισσότεροι γνωρίζαμε τι σήμαινε αυτό. Ο Jon ξεκινά να τραγουδά το ρεφραίν του "Livin' On A Prayer" και το σύνολο του κοινού σπεύδει να τον συνοδεύσει. Το τραγούδι ξεκινά και οδηγεί τελικά στο ιδανικό κλείσιμο, με τις φωνές του γεμάτου κόσμο ΟΑΚΑ να τραγουδάνε το ρεφραίν.



Συνοπτικά, λοιπόν, όπως ήταν ενδεχομένως αναμενόμενο, τα νεότερα και πιο σύγχρονα τραγούδια της μπάντας -εκτός από κάποιες εξαιρέσεις- έτυχαν χλιαρής αποδοχής από το κοινό, το οποίο όμως αποθέωσε το σύνολο των παλαιότερων επιτυχιών του συγκροτήματος. Ακόμα, η φωνή του Jon Bon Jovi δεν είναι σε καμία περίπτωση στη φόρμα που ήταν πριν δέκα - δεκαπέντε χρόνια, αλλά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει πως η σκηνική του παρουσία είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενες απ' αυτόν, χωρίς να απογοητεύει διόλου σε αυτόν τον τομέα. Επίσης, ένα μικρό παράπονο θα μπορούσε να εκφραστεί για το setlist, αφού η εντύπωση που υπήρχε κατά την έξοδο από το ΟΑΚΑ ήταν πως θα μπορούσε κάλλιστα να «τραβηχτεί» λίγο ακόμα. Όπως και να 'χει πάντως, είναι γεγονός πως εχθές ζήσαμε ένα εξαιρετικό rock show, με τις κιθάρες, τα σόλο και τις μπαλάντες του, όλα δοσμένα μέσα από ένα εξαιρετικό showmanship και μια κορυφαία παραγωγή.

Setlist:

Raise Your Hands
You Give Love A Bad Name
Born To Be My Baby
We Weren’t Born To Follow
Lost Highway
It's My Life
Blaze Of Glory
In These Arms
Captain Crash & The Beauty Queen From Mars
We Got It Going On
Bad Medicine / Pretty Woman (Roy Orbison) / Shout (The Isley Brothers)
When We Were Beautiful
Bed Of Roses
I'll Be There For You
Who Says You Can't Go Home
I'll Sleep When I’m Dead
Work For The Working Man
Have A Nice Day
Keep The Faith
------------------------
Wanted Dead Or Alive
Always
Livin' On A Prayer

Χρυσόστομος Μπάρμπας

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

From:www.rocking.gr

Pieces of a Wall: Τι μας άφησε ο Roger Waters;

Ταπεινότητα και έπαρση, μεγαλομανία και ρεαλισμός, σπατάλη χρημάτων και υπεράσπιση των φτωχών, ζωντανή μουσική και playback, οπαδοί και άσχετοι, εξωστρέφεια και απομόνωση, αυτές οι τρεις ημέρες, αυτές οι τρεις γεμάτες αντιφάσεις παραστάσεις του "The Wall" στην Αθήνα, τα είχαν όλα. Το σίγουρο είναι ότι όσοι τις έζησαν δε θα τις ξεχάσουν ποτέ, θα τους συνοδεύουν ως εμπειρία και θα αποτελούν σημεία αναφοράς για μελλοντικές συγκρίσεις και συζητήσεις. Το Rocking.gr, προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του αλλά και ακόμα ποτισμένο με ήχους και εικόνες, θα επιχειρήσει μία αποτίμηση της παρουσίας του Roger Waters στο ΟΑΚΑ.



Η διοργάνωση

• Πολλά είχαν ειπωθεί για τον τρόπο που το ελληνικό κοινό θα πειθόταν να αφήσει σπίτι την προέκταση του χεριού του (το κινητό) και την αγαπημένη του συνήθεια (το τσιγάρο). Τηρουμένων των αναλογιών, το θέμα κύλησε ομαλά. Η συντριπτική πλειοψηφία σεβάστηκε και τις δύο επιθυμίες του Waters και σίγουρα σε αυτό έπαιξαν ρόλο τόσο οι έντονες και σε όλους τους τόνους επισημάνσεις των διοργανωτών, όσο και τα μηνύματα του ίδιου του Waters και οι παρακλήσεις του στα ελληνικά, που, ε, θα έπρεπε να είσαι χοντρόπετσος ώστε να μη σε αγγίξουν. Αυτά βέβαια ισχύουν κυρίως τις δύο πρώτες ημέρες. Την Τρίτη, η στόμα με στόμα διάδοση ότι τα μέτρα ελέγχου είναι χαλαρά μάλλον έκανε αρκετούς να αψηφήσουν τις προειδοποιήσεις. Σε κάθε περίπτωση είναι άξιοι συγχαρητηρίων οι υπάλληλοι και οι εθελοντές για τη διακριτικότητά τους, όπως και η ίδια η εταιρία για την πρόνοια να υπάρχουν χώροι φύλαξης, ακόμα και αν (για προφανή λόγο) δε διαφημίστηκαν. Κάποια πράγματα οφείλουν να επαφίενται στη συνείδηση του θεατή και μερικές φορές αυτό έχει καλύτερα αποτελέσματα.
• Είχε σχολιαστεί και πριν τις εμφανίσεις, από την προπώληση ακόμα, ότι θέσεις καθήμενων χωρίς αρίθμηση δε νοούνται. Δε γνωρίζω τι έγινε στις άλλες συναυλίες της περιοδείας, αλλά το τίμημα του εισιτηρίου δεν είναι τόσο μικρό ώστε η προσέλευσή σου στο χώρο να πρέπει να γίνεται τουλάχιστον δύο ώρες πριν την έναρξή της, προκειμένου να εξασφαλίσεις μία αξιοπρεπή θέση.
• Στο οπτικοακουστικό και σημαντικότερο κομμάτι της συναυλίας όλα λειτούργησαν άψογα. Όταν μετά από τρεις εξαιρετικά απαιτητικές παραστάσεις η μοναδική παραφωνία που μπορούμε να σκεφτούμε ήταν ότι το Σάββατο τα «τούβλα» έφτασαν μέχρι το κοινό (προς τέρψιν των μπροστινών σειρών που πήραν ένα απρόσμενο σουβενίρ για το σπίτι) σημαίνει ότι η αποστολή ήταν απολύτως επιτυχημένη.



Η μουσική
• Ξέραμε τι θα ακούσουμε και εκπλήξεις σημαντικές δεν υπήρξαν. Ήταν όμως ευπρόσδεκτη η Dylan-ική συνέχεια του "Another Brick In The Wall Pt. 2", με τον Waters μόνο με την ακουστική του. Αν και αρκετά εκτός κλίματος της συναυλίας και της υπόλοιπης μουσικής του "The Wall", ήταν ένα νέο τραγούδι και ως τέτοιο έχει πάντα την αξία του.
• Όσοι έχουν ακούσει τον Waters να τραγουδάει τελευταία ήξεραν ότι η φωνή του έχει χάσει ακόμα περισσότερο από τη (ούτως ή άλλως μονοδιάστατη) χάρη της. Κατά συνέπεια, η εξαιρετική του απόδοση ακόμα και στα δύσκολα φωνητικά σημεία μάλλον ξάφνιασε αλλά και «μυρίζει» playback. Αποδείξεις δεν έχουμε, αλλά δε χρειαζόμαστε κιόλας. Αν προστεθούν σε αυτό και τα αρκετά προηχογραφημένα μέρη και εφέ, μένει ως απορία το ποιό ποσοστό των όσων ακούσαμε ήταν πραγματικά παιγμένο από τους μουσικούς.
• Το λέγαμε χαμηλόφωνα και στην προηγούμενη εμφάνιση του Waters, αλλά ήρθε η ώρα να το βροντοφωνάξουμε. Δεν είναι δυνατόν να έχεις τον Snowy White στη σύνθεσή σου και να δίνεις (σχεδόν) όλα τα lead κιθαριστικά μέρη στον Dave Kilminster, που στην καλύτερη περίπτωση ξέρεις ότι απλά θα σου μαϊμουδίσει τα solo του Gilmour, χωρίς να αγνοώ βέβαια ότι ως αντιγραφέας υπήρξε εξαιρετικός...
• ...και αυτό μας φέρνει στην παρατήρηση ότι η παράσταση επί τρεις ημέρες όχι μόνο δεν ξέφυγε ούτε νότα στις μεταξύ τους συγκρίσεις, αλλά και σε σχέση με το άλμπουμ τα πάντα αποδόθηκαν με πιστότητα. Είναι μια μορφή τελειότητας και αυτή και σίγουρα όταν κάτι ήδη είναι πολύ καλό και αγαπητό στην αρχική του μορφή, δεν υπάρχει λόγος να το αλλάξεις. Όσοι όμως θέλουν σε μία rock συναυλία και το στιγμιαίο αυτοσχεδιασμό του μουσικού, θα μείνουν με το παράπονο. Για να το πούμε με πιο απτό παράδειγμα, καθαρά μουσικά, η εμφάνιση του Waters στη Μαλακάσα ήταν ανώτερη.



Η εικόνα
• Όταν έλεγε ο Roger Waters ότι η νέα τεχνολογία στο χώρο των projections του επέτρεψε να ενισχύσει σε σημαντικό βαθμό το οπτικό κομμάτι του show, δε φανταζόμασταν καν τι μας περίμενε. Δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει στην ιστορία των rock συναυλιών τόσο επιβλητικό show στο παρελθόν. Τα εφέ και η όσμωση των εικόνων μεταξύ τους ήταν αριστοτεχνικά μελετημένα, με αποκορύφωμα το σκηνικό Ναζιστικής εκδήλωσης που πραγματικά μεταμόρφωσε το ΟΑΚΑ σε virtual Reichstag.
• Οι σκηνές που προσέθεσαν στην υπάρχουσα ιστορία ήταν προσεκτικά διαλεγμένες και κάποιες εξαιρετικά επιτυχημένες, όπως κατά γενική ομολογία η υποδοχή των στρατιωτών από τα παιδιά τους κατά το "Bring The Boys Back Home" ή η εν ψυχρώ δολοφονία δύο άοπλων Αράβων δημοσιογράφων. Αμφότερες προκάλεσαν συγκίνηση και ανατριχίλα.
• Παρά τον εκμοντερνισμό της παράστασης, είναι δεδομένο ότι οι πιο δυνατές εικόνες εξακολουθούν να παραμένουν αυτές του Gerarld Scarfe, είτε μιλάμε για τα «fucking flowers», είτε για το sequence της δίκης. Οι δε φιγούρες της Μητέρας, του Δάσκαλου και της Συζύγου δέσποζαν και ως κούκλες στη σκηνή στα κατάλληλα σημεία. Αν σε αυτά προσθέσουμε και το μαύρο γουρούνι που έπλεε απειλητικά πάνω από τα κεφάλια των θεατών, όλα τα αρχετυπικά σύμβολα της ύστερης εποχής των Pink Floyd ήταν παρόντα.
• Η επιλογή των παιδιών για να συνοδέψουν τον Waters στο "Another Brick In The Wall Pt. 2" ήταν τόσο προφανής, όσο και κιτς στην εκτέλεσή της. Η μόνη παραφωνία σε ένα άψογα στημένο οπτικά show.



Το μήνυμα
• Όπως είχαμε προβλέψει και στο σχετικό αφιέρωμα, επιχειρήθηκε να δοθεί στην παράσταση ένα οικουμενικό μήνυμα πολιτικής και κοινωνικής «αφύπνισης». Επιμένω ότι αυτό ξεφεύγει από την πραγματική ιστορία που αφηγείται το "The Wall". Παρ' όλα αυτά, τα αυστηρώς προσωπικά τραγούδια αποδόθηκαν ως τέτοια και αυτά στα οποία το νόημα μπορούσε να δεχθεί «ξεχείλωμα» ενισχύθηκαν. Το μέσο που επιλέχθηκε κρίνεται έξυπνο και σοβαρό μεν...
• ...αλλά η ουσία του μηνύματος παραμένει τόσο γενική που καταντά ένα κενό νοήματος μανιφέστο. Μπλέκει πολλά πράγματα μαζί, από τον καπιταλισμό μέχρι τις θρησκείες, από τον πόλεμο μέχρι τα ΜΜΕ, σε μία επιφανειακή αναφορά. Φυσικά, δεν περιμέναμε πολιτική διατριβή από τον Waters, ένα rock show είδαμε, οπότε οι συμβολισμοί, οι αναφορές και ο προβληματισμός που ανέπτυξε είναι στη διάθεση του καθενός να αναπτύξει. Όσοι παραμείνουν σε αυτό που παρουσιάστηκε στη διάρκεια της συναυλίας, μάλλον έχασαν το νόημα.
• Σε κάθε περίπτωση, η γιούχα που ακούστηκε στη περίφημη φράση «mother should I trust the government?”, δεδομένης και της συγκυρίας στην Ελλάδα, ήταν μία ακόμα έκφραση «αγανάκτησης». Όταν, δε, ενισχύθηκε από την προβολή της φράσης «Να Γαμηθεί Η Κυβέρνηση», δε μπορούσες να μη νιώσεις ότι τα τραγούδια του "The Wall" έχουν μία αμεσότητα που μπορεί να συγκινήσει τον κόσμο.

Το κοινό
• Ας μη γελιόμαστε, η περιοδεία του "The Wall" αφορά κυρίως τους οπαδούς του άλμπουμ και των Pink Floyd γενικότερα. Απλά αυτοί είναι τόσοι, που μπορούν να γεμίσουν το ΟΑΚΑ τρεις φορές (πολλοί, δε, πηγαίνοντας και τις τρεις ημέρες). Εκεί που στη συναυλία του Waters στη Μαλακάσα μπορούσες να «ψήσεις» κάποιον στη λογική του greatest hits («έλα, θα παίξει και το "Wish You Were Here"»), εδώ έχουμε την περίπτωση ενός show του οποίου την ιστορία που διηγείται θα πρέπει να τη γνωρίζεις, αμυδρά έστω, για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις ακόμα και τις πιο αδύναμες μουσικά στιγμές. Παρ' όλα αυτά, ακόμα και οι πιο ξέμπαρκοι που ήρθαν συνεπάρθηκαν τόσο από το όλο στήσιμο, όσο και από τον παλμό των υπολοίπων, και δεν έμεινε κανείς με παράπονο.
• Σίγουρα η γνώση ότι τα πάντα μαγνητοσκοπούνται μάς ώθησε να είμαστε ακόμα πιο εκδηλωτικοί, όχι ότι το είχαμε ανάγκη και πολύ όμως. Κατά κύριο λόγο την πρώτη μέρα, και φθίνοντας ελάχιστα τις επόμενες, το κοινό τραγούδησε, χειροκρότησε, χόρεψε ασταμάτητα και έδειξε με κάθε τρόπο την αγάπη του προς το πρόσωπο του Roger Waters, ο οποίος και ανταπέδωσε ειλικρινώς. Φυσικά, αποκορύφωμα υπήρξε το δεύτερο μέρος της συναυλίας, με τα "Comfortably Numb" και "Run Like Hell" να κρατούν τα σκήπτρα. Πολύ απλά, όσοι δεν έζησαν αυτές τις δύο στιγμές (γιατί ως τέτοιες φάνηκαν) έχασαν την καλύτερη μεγάλης κλίμακας συμμετοχή και συντονισμό του κοινού με τον καλλιτέχνη που έχει υπάρξει στην Ελλάδα. Και αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό.
• Ως μόνο αρνητικό μπορεί να ειπωθεί ότι το ρυθμικό χειροκρότημα μπορεί και να παράγινε σε διαστήματα. Ειδικά στα "Another Brick In The Wall", που δεν είναι σε ρυθμό 4/4, τα αποτελέσματα ήταν μάλλον ατυχή. Κανείς βέβαια δεν έδειξε να απασχολείται, οι προτροπές του Waters «enjoy yourselves» έπιασαν τόπο.

Το συμπέρασμα
• Ναι, ήταν περισσότερο show και λιγότερο συναυλία αν θέλουμε να είμαστε αυστηροί. Αλλά όχι, σε καμία περίπτωση δε μπορεί να γίνει δεκτό ότι το οπτικό μέρος «καπέλωσε» τη μουσική. Σε απόλυτη αντιδιαστολή με περιπτώσεις όπου η εικόνα έρχεται να καλύψει μία μουσική ανεπάρκεια, τα τραγούδια του "The Wall" γιορτάστηκαν με μεγαλοπρέπεια και πάντα ήταν το κέντρο της προσοχής.
• Παραμιλώντας έφευγαν οι περισσότεροι από το ΟΑΚΑ και εμείς μαζί τους. Η λαχτάρα του κόσμου να δει τον Waters και το συγκεκριμένο έργο ήταν τεράστια, αλλά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα όχι μόνο δικαίωσε αλλά και ξεπέρασε τις προσδοκίες τους είναι κατόρθωμα. Έχουν γραφτεί πολλά και δεν είναι εύκολο να περιγραφούν τα συναισθήματα που γεννήθηκαν αυτές τις μέρες. Με όλες τους τις ατέλειες και τις αντιφάσεις (αν όχι κυρίως για αυτές), οι τρεις συναυλίες υπήρξαν μία γιορτή άνευ προηγουμένου, το κέντρο του κόσμου για μία μερίδα ανθρώπων, όπου τα πάντα πριν και μετά περιστρέφονταν γύρω του. Η δε επιβεβαίωση, από άτομα που παρακολούθησαν την περιοδεία σε πολλές της στάσεις, ότι η συναυλία της Παρασκευής, ειδικά, ήταν η καλύτερη με διαφορά, μάς σιγουρεύει ότι ζήσαμε κάτι μαγικό.
• 30 χρόνια μετά την αρχική του σύλληψη το πιο σοκαριστικό, το πιο επιβλητικό, το πιο απρόσμενο, το πιο μινιμαλιστικό αλλά και το πιο έντονο στοιχείο του "The Wall" δεν παύει να είναι η αρχική του σύλληψη: Αυτός ο απέραντος τοίχος (ή το τείχος αν θέλετε) που αποκόπτει κάθε επαφή συγκροτήματος και μουσικών. Αυτό που υποψιαστήκαμε όταν ξεκίνησε το "Goodbye Cruel World", με τον Waters να τραγουδάει από ένα τόσο δα παραθυράκι, αυτό που κοιτάζαμε σα χαζοί στη διάρκεια του διαλείμματος, αυτό που αντιληφθήκαμε σε όλη του τη δυσοίωνη μεγαλοπρέπεια όταν (όπως παλιά) ολόκληρο το "Hey You" όχι μόνο αποδόθηκε χωρίς καμία εικόνα των μουσικών αλλά και χωρίς ούτε μία προβολή στα απειλητικά τούβλα του. 30 χρόνια μετά και δεν έχει αλλάξει τίποτα, από το Wall των Pink Floyd στο Wall του Facebook, η μοναξιά και η ατομικότητα χτίζονται τούβλο με το τούβλο...

Κώστας Σακκαλής

From:www.rocking.gr

Γέφυρα με το όνομα του Kurt Cobain;

Μια γέφυρα στις Η.Π.Α. πιθανότατα θα πάρει το όνομα του Kurt Cobain.



Όμως, δε μιλάμε για οποιαδήποτε γέφυρα, αλλά για μία από αυτές που βρίσκονται στη γενέτειρα πόλη του Kurt Cobain, το Aberdeen της πολιτείας της Washington. Η συγκεκριμένη γέφυρα αναφέρεται στο κομμάτι "Something In The Way" του θρυλικού "Nevermind" και ο Cobain ισχυριζόταν πως την είχε χρησιμοποιήσει ως «κατάλυμα» την εποχή που ήταν άστεγος.

Η πρόταση για την ονομασία της προς τιμήν του Kurt Cobain συναντά και κάποιες αντιρρήσεις στο δημοτικό συμβούλιο του Aberdeen, λόγω της ιστορίας του Cobain με τα ναρκωτικά και της αυτοκτονίας του. Όπως και να 'χει, η τελική απόφαση θα ληφθεί στις 27 Ιουλίου και το πιο πιθανό είναι η γέφυρα να πάρει τελικά το όνομα του αείμνηστου

From:www.rocking.gr

Sold out η αποψινή συναυλία των Πυξ Λαξ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας

Η αποψινή συναυλία των Πυξ Λαξ στο Ολυμπιακό Στάδιο είναι ήδη sold out!



Τα μέλη του συγκροτήματος απευθύνουν με ευγνωμοσύνη σε όλους τους φίλους τους την παρακάτω δήλωση:

«Σας ευχαριστούμε πολύ γι' αυτή τη μεγάλη και συγκινητική ανταπόκριση. Ελπίζουμε απόψε να μπορέσουμε να σας το ανταποδώσουμε. Μετά από αυτό αισθανόμαστε την ανάγκη να κάνουμε μία ακόμα συναυλία στην Αθήνα, στις 10 Σεπτεμβρίου, στο TerraVibe Park, στη Μαλακάσα.
Να περάσουμε όλοι καλά...»
Πυξ Λαξ

Doors open: 18:30
Πυξ Λαξ on stage: 21:30

Δελτίο Τύπου

From:www.rocking.gr

Ο Dave Grohl έδιωξε οπαδό από συναυλία των Foo Fighters

Ένας «άτακτος» οπαδός των Foo Fighters, που παρακολουθούσε τη συναυλία της μπάντας στις 12 Ιουλίου στο Roundhouse του Λονδίνο, δέχτηκε τις καυστικές παρατηρήσεις και την αποπομπή του από τον Dave Grohl.



«Δε μπορείς να ξεκινάς καβγά στη συναυλία μου, παλιομ***κα. Αφήστε με να δω ποιός είναι. Εσύ με το ριγέ μπλουζάκι, σε σένα μιλάω. Γαμ**ένε, φύγε τώρα αμέσως από 'δω. Δεν ανέχομαι τέτοιου είδους συμπεριφορές, γιατί υποτίθεται πως ήρθατε εδώ να περάσετε καλά κι αυτός ο τύπος τα γά**σε όλα», ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια του Grohl, που καταχειροκροτήθηκε ενώπιον των Metallica,Seasick Steve και Jimmy Page, οι οποίοι παρακολουθούσαν επίσης τη συναυλία των Foo Fighters.

From:www.rocking.gr