Τη βραδιά ανέλαβαν να ανοίξουν οι Lucky Thir13n, ένα πολλά υποσχόμενο σχήμα από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και απολύτως ταιριαστό για τη συγκεκριμένη συναυλία, όπως εν τέλει αποδείχτηκε. Το μελωδικό hard rock στο οποίο ειδικεύεται η τετραμελής μπάντα αντλεί τις επιρροές του τόσο απ' το αντίστοιχο των δεκαετιών του '80 και του '90, όσο και από πιο σύγχρονα ονόματα του χώρου (Nickelback, Hinder, Sunrise Avenue), με το αποτέλεσμα αυτής της ανάμειξης να ηχεί φρέσκο αλλά και διαχρονικό.
Στα 40 λεπτά της εμφάνισής τους, οι Lucky Thir13n παρουσίασαν κομμάτια κυρίως μέσα από το επερχόμενο ντεμπούτο τους, "March Of The Young", επιδεικνύοντας επαγγελματισμό και πρωτοφανή άνεση στη σκηνή. Στο set τους συμπεριέλαβαν και δύο διασκευές σε τραγούδια των Hinder ("2 Sides Of Me") και Sex Slaves ("Thank God For Jack Daniel's"), εισπράττοντας το -περιορισμένο είναι η αλήθεια- χειροκρότημα του κοινού. Το κλείσιμο είχε τη μορφή ενός έξυπνου ποτ πουρί από πολλά διάσημα riff των Metallica, AC/DC, Iron Maiden και Motörhead, το οποίο κατάφερε να αφυπνίσει και τους τελευταίους, βγάζοντας εις πέρας το ρόλο του.
Παρ' όλη την άψογη επίδοση των παιδιών, ωστόσο, θα ήθελα να σταθώ στη χλιαρή αντιμετώπισή τους από ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Φαίνεται πως η αγαπημένη συνήθεια του Έλληνα οπαδού να πιάνει ψιλή κουβεντούλα, που διαρκεί από την πρώτη έως και την τελευταία νότα των support group, δε θα πεθάνει ποτέ.
Βαγγέλης Ευαγγελάτος
Ακριβώς την προκαθορισμένη ώρα έναρξης και μετά από ένα intro που αποτελείτο από τη γνωστή σειρήνα του πυρηνικού συναγερμού και κάποιες από τις επιτυχίες τους, οι W.A.S.P. έκαναν την εμφάνιση τους μπροστά στο ελληνικό κοινό, το οποίο, παρόλο που το έχουν επισκεφτεί πολλάκις και το ημερολόγιο έγραφε 26 Ιουλίου, αυτό ήταν εκεί παρόν, για να τιμήσει τη μεγάλη αυτή μπάντα. Τι ήθελαν; Κάτι απλό. Να παίξουν οι W.A.S.P. όπως ακριβώς ξέρουν. Το group δεν τους χάλασε χατίρι. Από το εναρκτήριο "On Your Knees" μέχρι το τέλος, μιάμιση περίπου ώρα μετά, το συγκρότημα είχε πολλά κέφια, έτσι ώστε να διασκεδάσει τον κόσμο. Επέλεξαν ένα «εύκολο» set list, βασισμένο κυρίως σε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, όπως τα "L.O.V.E. Machine", "The Idol", "Chainsaw Charlie", "Blind In Texas", "Wild Child". Ε και; Κανείς δεν ενοχλήθηκε. Πάντα τα κλασικά μένουν ανέγγιχτα στο χρόνο και πάντα όλοι θα θέλουν να τα ακούνε. Έτσι ο κόσμος συμμετείχε όπως μπορούσε σε κάθε κομμάτι συνεχώς.Την ατμόσφαιρα έκαναν πολύ καλύτερη τα τρία πανιά σε ρόλο projector, από τα οποία ξαναθυμόμασταν, παράλληλα με την ακρόαση των live κομματιών (;), τα επίσημα video clips του καθενός, σε όποια βεβαίως υπήρχε κάτι τέτοιο. Στα δύο που δεν υπάρχει, τον σχεδόν -παραδόξως- άρτιο ήχο συνόδευε η εικόνα ταινιών αντίστοιχης θεματολογίας με το τραγούδι. Οι παλαιότεροι ηλικιακά οπαδοί ίσως μελαγχόλησαν στη θέα του κιθαρίστα Chris Holmes, τη δεύτερη για εμένα ηγετική μορφή -μετά τον Blackie Lawless- που έχει συντελέσει μέλος των W.A.S.P.. Η παρουσία του θα έδινε σίγουρα άλλη αίγλη στην εμφάνιση.
Εννοείται όμως ότι και οι τρεις που πλαισίωναν επί σκηνής τον ιθύνοντα νου του group έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους, προς χάριν του κοινού. Από την άλλη, ο κύριος W.A.S.P., παρόλο που δεν ήταν στην ιδανική φόρμα απόδοσης των ασμάτων με τη χαρακτηριστική φωνή του, θεωρώ ότι κέρδισε την παρτίδα με τη φανέλα και μόνο. Ο τρόπος που απέδιδε τα κομμάτια δεν ήταν ο ιδεατός και αναμενόμενος, αλλά ευτυχώς στεκόταν αντάξιος της φήμης του και ας μην ήταν σε υψηλά επίπεδα. Έτσι ίσως δεν ενόχλησαν και κάποιους τα playback (ή προηχογραφημένα, αν θέλουμε να το πούμε λίγο πιο formal) σημεία που υπήρχαν, με αποκορύφωμα το "Live To Die Another Day", όπου οι δεύτερες φωνές ήταν κατευθείαν απ' το δίσκο. Ας είναι. Ήταν κάτι που λίγο ή πολύ περιμέναμε.Αυτό που μάλλον ξίνισε πολλούς ήταν η διάρκεια του set list. Ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκαν οι φήμες για μόνο 11 κομμάτια, συνολικής διάρκειας 75 λεπτών, και έτσι το live κράτησε περίπου 90 λεπτά. 90 λεπτά όμως με ένα ανούσιο solo (ωραίο ηχητικά βεβαίως) στο "The Idol", αλλά ακόμα χειρότερα στο "I Wanna Be Somebody". Δε λέω, είναι η μεγαλύτερη και πιο αναγνωρίσιμη επιτυχία σου, αλλά μην το παρατραβάς παίζοντάς το σχεδόν δέκα λεπτά. Ως σωστός επαγγελματίας προέτρεπε τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του, «διαιρώντας» το club στα δύο και δημιουργώντας ένα συναγωνισμό ανά μέρος, αλλά και καλώντας έναν από τους οπαδούς να ανεβεί μαζί του στη σκηνή και να πουν μαζί το ρεφραίν, κάτι που έγινε. Καλά όλα. Θα μπορούσε να έπαιζε δύο ή και τρία ακόμα κομμάτια. Θέλεις ρε κύριε από την άλλη να τα κάνεις; Αποζημίωσέ μας με παραπάνω υλικό αργότερα. Αλλά δυστυχώς...
...το "Blind In Texas" ήταν το τραγούδι που έκλεισε την εμφάνιση τους, μια εμφάνιση που θα συζητηθεί, αφού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Προσωπικά ήταν η καλύτερη εμφάνιση τους στη χώρα μας, εξαιρώντας τη φορά που απέδωσαν ζωντανά όλο το "The Crimson Idol", το οποίο είναι εκτός συναγωνισμού. Βλέποντας τον κόσμο με το που άνοιξαν τα φώτα, έμοιαζαν όλοι ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Αν έπαιζαν λίγο ακόμα θα άγγιζαν την τελειότητα. Λόγω κουτσουρεμένου set μένουμε στην άποψη ότι «ήταν πάρα πολύ καλοί». Το χειροκρότημα αλλά και η μαζικότητα του κόσμου δείχνουν ότι πάντα θα τιμάμε τους μεγάλους. Ακόμα και αν έχουν «λαλήσει» κάπως εγκεφαλικά, όπως ο Blackie, με αυτές τις παράξενες δηλώσεις που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Δεν πειράζει. Αγαπάμε Blackie. Στηρίζουμε W.A.S.P. σε κάθε τι. Ως την επόμενη φορά...
Setlist:On Your Knees
The Real Me
L.O.V.E. Machine
Crazy
Live To Die Another Day
Wild Child
Hellion / I Don’t Need No Doctor / Scream Until You Like It
Babylon’s Burning
The Idol
I Wanna Be Somebody
--------------------
Chainsaw Charlie (Murders In The New Morgue)
Heaven's Hung In Black
Blind In Texas
Θοδωρής Μηνιάτης
Φωτογραφίες: Πάνος Ματθαιογιάννης
Φωτογραφίες: Πάνος Ματθαιογιάννης
Περισσότερες φωτογραφίες:
From:www.rocking.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου